Grupoj

La vespero kiu vualis vian menson per sia vetervolvaĵo
instruis al vi ekcitan esperon por finofaraj noktoj
kaj resti kun ĝojo ĉe memoro pri tristaj vintrovesperoj
kiuj unuiĝis kun via animo kaj juneco.

Via animo kaj juneco kaj la fajro de via animo
en la nokto vekita de la nokto leviĝis en la nokto
kraketanta kaj ruĝa la junko ankoraŭ malseketa
kaj la dormo de la kvietaj kuŝiĝis peze sur via brusto.

Ĉu vi nur rezervis por vi la malvastajn irejojn
de unu nokto de iu tago unu efemera somero
de fideco aŭ en spito? – tagoj kaj jaroj
proponas ĉiam al vi dolĉon feliĉon kaj minacon.

Tio kion vi pensis superforto por via rememoro
tio kio estis tiom luma ke vi kovris viajn okulojn
kaj tiuj tonoj kiujn viaj oreloj rifuzis aŭdi
— ĉio kuŝas nun sur viaj ŝultroj kiuj ne tremas.

Pluva vespero kaj ventema — ni sidiĝas ĉirkaŭ la fajro
en arbaro varmiga fajro lumanta al niaj okuloj
prilumanta la pasontecon kiel la pasintecon
ni atendos alian matenon sen ia tristeco.