Grupoj

Pezopaŝe
> iras mia parenco, Olaf la milda, al tiu kiu regas
> kaj demandas humilmense:
Estas ne plu eble uzi mizerulon por bagatelo?
Kaj kiu volus
> rifuzi maljunulon tagon post tago
> kvankam li ĝenas tiujn kiuj ankoraŭ estas junaj.
Venos la tempo
> ke vi maljuna forlasas vian laboron kaj havas nenion
> krom la larmojn de la senfortuloj kaj malrapide
> lamiras ĉirkaŭ *viaj neobeemaj ŝafoj sur la Deklivo
> kiam aliaj laboras tagon kaj nokton.
Estas penseble.
> ke vi mem falos iun tagon
> sub tro peza ŝarĝo kiel Olaf la milda,
> kaj estos enterigita en suna vetero dum la plej prospera sezono
> kiam neniu havos tempon partopreni.
La pastro tiam diros super via ĉerko:
Li estis fidinda pri malmulto;
> kaj forgesi mencii,
> ke vi remis ĉi tie por fiŝado antaŭ ol ekzistis la vilaĝo
> kaj nenia Komerco venis por aĉeti de ni la fiŝon,
> ke vi konstruis vian kabanon sub la monto
> antaŭ ol iu revis ke ĉi tie
> estos ŝipekipado por fiŝado.
Kaj viaj samaĝanoj
> estos kolektitaj por porti vin al la tombejo
> kaj ŝoveli teron sur vin,
> kaj viaj filoj prenas liberon de siaj laboroj
> duonan tagon.
Via nepino, kiun vi balancis sur via genuo kiam ŝi
> estis knabineto, rigardas el la fenestro dum
> ostecaj, polvokovritaj ĉerkoportistaj fingroj
> etendas sin por pankukoj en rozumita telero.
Silentaj maljunuloj ŝmactrinkas nigran kafon fininte laboron.