Tempo nenieĉa, tempo ĉioeca

Por kio valoras la vorto poezia?
La ŝtalo ekhavis flugilojn
kaj soras
foren super la domicilo de l’aglo.
Por kio valoras tiu vorto?
La reto de l’poem’ rompita?
Farita el la paŝtuŝoj de la kato
la radikoj de la roko.
Ho tagoj
kiam la mondo estis fiŝo
en la kaptilo de la poemo.

II
Ridinde eta popolo
sub la vasta ĉielo
de historio printempece naskita.
La flugiloj de la pasinteco
vin portis cele al via libereco
– via revo
kaj la lando
sankta roko en la maro.
Ĉu vi atendas la fluson
sur ŝero katenita?

III
Kia forporto al sklaveco
en la dezerton.
Ni pene vivtenas nin
per la saĝo
de la sloganoj.
Kaj´aferoj en vico
kiel nokto kaj tago
firmstaraj kontrastoj:
ŝtono
floro.
Morto kaj vivo konstruas sendependaj ŝtatojn.

Kia forporto al sklaveco
el la hejmo
en la dezerton.

IV
Miaj versoj
ekkaptu la vivon de la printempo!
senpaciencajn riverojn
gravedajn terenojn
sen hezitajn birdojn en la nuboj

Ĉar fridaj ventoj
venos al la urbo
avidaj je la folioj de la arboj
kaj je la kvieto de la akvo
avidaj je la tegmento
super mia kapo.

V
Ardanta penso
kio vin plutenas?

Ĵetu viajn flamojn
sur la vivon de ĉi tiu tago:
sur nian ŝanceliĝantan riskon
nian konvinkon
nian senvizian vorton.

Bruligu ĝis cindro
ĉi domicilon de la mensogo
ĉi neston de la vanteco.

VI
Lante kaj lante
forbloviĝas la montoj
en la brakumo de la ventoj
forfluas la montoj
eklokigas vian mondon.

VII
Stranga tagiĝo:
kontraŭ silentiĝinta dio
maljuniĝas miaj okuloj
transpasas mia vivo.

Stranga:
tempo, markita de dividitaj volo kaj timo
saturita de plej profunda mallumo

sed tamen tiel nobla
tamen tiel bela
kaj tamel tiel nova.