Tereco

De vi mi venis ho mirinda ter’:
kiel lumo brilas miaj okuloj sur viajn florojn
kiel neĝo enfermas miaj manoj viajn ŝtonojn
kiel bloveto priludas mia spiro viajn herbojn
kiel fiŝo mi naĝas en via akvo
kiel birdo mi kantas en viaj arboj
kiel ŝafido mi dormas sur via kampo.
Al vi mi returnos ho mirinda ter’:
kiel aero mi kirliĝos en via ŝtormo
kiel guto mi falos kun via pluvo
kiel ŝelo mi brulos en via fajro
kiel polvo mi disŝutiĝos sur vian humon.
Kaj de vi ni releviĝos ho mirinda ter’.