Pri komparo al la suno

Kio pli bonas ol plena sun’
> ŝvebe pasanta sur alta voj’?
> Varme ĝi brilas nun,
> por hom’ vivoĝoj’.
Kiam ornamas kampojn mondajn
sankta suno kaj vastojn ondajn,
vekas teron kaj arbojn frondajn,
regas alte la plena sun’,
> varme ĝi brilas nun.
Jen rigardojn ĝojrespondajn
celas hom’ al la suna voj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

Sur montoj ĝiaj radioj brulas,
glacion rompas kaj suben rulas,
en valoj varme degel-nebulas,
benas teron la plena sun’,
> varme ĝi brilas nun.
Belajn fruktojn la hom’ okulas
dense kreskajn sur monda voj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

Ludas bestoj, floroj belas,
folioj verdas, sed ŝipoj velas,
al kamp’ kaj maro viroj celas,
kaj birdoj kantas en komun’,
> varme ĝi brilas nun.
Aromo tera dismielas,
homoj ĝuas je ĉiu foj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

Ĝoje malfermas la naturo
mildajn brakojn en plezuro,
kiam okule tra lazuro
radiojn ĵetas la ora sun’,
> varme ĝi brilas nun,
lacon ne konas dum la kuro
sur la fajranta ĉielvoj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

Baldaŭ palos la bela tero,
kolor’ ĉiela kaj florapero,
kiam en maron el aero
ĵetas oron la bona sun’;
> varme ĝi brilas nun;
ĉiaj bestoj en la vespero
ŝirmejon iras je sama foj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

De l’ sankta vorto jen deklaro:
egalas inde en komparo
bela virin’ dum nobla faro
kaj lumdonanta ora sun’;
> varme ĝi brilas nun.
Pri ŝiaj pur’ kaj anima klaro
raportoj iras tra l’ monda voj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

Bela radi’ de sankta pio
brilas sur ŝin en harmonio,
ŝia moral’ kaj virta plio
lumas daŭre el kora sun’,
> varme ĝi brilas nun.
Alta kreo de man’ de Dio
la virtojn amas sur vivovoj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

Amajn donojn en granda kvanto
ŝi faras milde al bezonanto,
preĝas arde kaj en konstanto,
tiu virin’ de kora sun’;
> varme ĝi brilas nun.
riĉ’ doniĝas sen ia vanto
nun kaj jam kaj je ĉiu foj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

Edzon brakumas kun varma amo,
aromon donas la kora ĉarmo,
li dormas pace sen arda flamo,
sen ĉagreno kaj ĉia pun’,
> varme ĝi brilas nun,
feliĉon ĝuas en daŭra samo
sur tiu geedza rekta voj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

Idojn ŝi nutras kaj servistaron,
moderon sekvas kaj solidaron,
kvietigas la vort-amaron,
sanon vartas el sia sun’,
> varme ĝi brilas nun,
triston mildigas, kaj solvan klaron
donas al ĉiu mizera foj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

Ŝia lumo, je l’ tagofino,
ne malkreskas je ilumino,
ĉio puras sen halucino
sur ŝia viv-vojo de labor’;
> brilas sun’ en la kor’.
Estas feliĉaj vir’ kaj ino
sidantaj apud tiu voj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.

Tia virin’ malhavas oron
materian, sed veran gloron
de virtoj dignaj kaj puran koron
posedas, kaj tial jam kaj nun
> indas kompar’ al sun’.
Fermas mi kanton kaj adoron
pri suno kaj ŝia suna voj’.
> Varme ĝi brilas, por hom’ vivoĝoj’.