Rememoro

La perloj al unu, la kesto al dua,
ho Wilhelm Wisetzki, la mort’ estis frua,
sed la kato, la kato saviĝis.

Ĉar sub li rompiĝis la pontotabulo,
li dronis en akvo, la povra etulo,
sed la kato, la kato saviĝis.

Ni sekvis la korpon, la ĉarman knabon,
lin sub majfloroj ni metis en kavon,
sed la kato, la kato saviĝis.

Ho, saĝa kompano, eskapi vi povis
el ŝtormoj, frue azilon vi trovis,
sed la kato, la kato saviĝis.

Vi frue eskapis, ho saĝa kompano,
vi plene saniĝis jam antaŭ malsano,
sed la kato, la kato saviĝis.

De multaj jaroj, pasintaj de tio,
mi vin rememoras kun trist’ kaj envio,
sed la kato, la kato saviĝis.