Grupoj

Alvenas printempa feino el sud’
sur larĝaj sunbrilaj flugiloj,
al stepoj islandaj, kaskada bellud’,
al montoj kun neĝaj kovriloj.
Mi vidas en nuboj kuradon de vi,
alportu patrujen poemon de mi.

Kaj kantu por homoj fekunda en val’
orbrilaj je kordoj de liro
pri naciprintemp’ libereca signal’
por land’ patra, nia admiro.
El ĝermo plejeta elkreskas tili’,
kaj same, se fidas nacio al si.
–––––

Vekiĝu, Islando espera je bru’
el ondoj de tempa profundo.
Ne ŝtopu orelojn centjara de flu’,
ekviglu vin esper-abundo.
Forviŝu tristnubon vi de la okul’
kaŝanta progreson de monda cirkul’.

Nun neĝan la frunton vi levu al sun’,
rigardu jen agle al lumo,
ĉielo serenas, ĉar nuba komun’
forglitis per matenventumo.
Ho, kiu deziras blindeca en lok’
nun sklavi lacece laŭ frua epok’.

Pasinton priploras ni, ĉesu je plor’,
ne ploru ni pro la futuro,
konfuz’ ne redonos la tempon jam for,
laboru je nia sekuro.
Ĉar patra nefar’ estas ida mizer’
kaj nuna malben’ estas posta sufer’.

Progreson ni ĝuos okaze sen ced’,
amar’ ofte povas dolciĝi,
pro perdo fariĝas plej bona rimed’,
mizer’ nin lernigos ĝustiĝi.
Katenojn ni rompu por poste ke pli
verec’ kaj liber’ regu en la naci’.

Do estu pureca la amo de ni
kiel monton glacio beligas.
Kanajl’, kiu mokas la larmojn de vi
kaj man’ de patrin’, kiu ligas.
Malamas ni sklavi, spirito je brav’
defendas sin kontraŭ, ĉu vortoj ĉu glav’.

Libera vi estu, patrin’ kiel vent’
kaj brila nordluma la reto
kaj peza la flu’ de rivera torent’,
poemoj sur lang’ de poeto.
Neniam vin ligu katenoj sen ord’
krom mara ĉirkaŭo rokeca ĉe bord’.