La Vilaĝo (Þorpið) 4

Kaj ĉu vi memoras la longajn,

laktomankajn mezvintrajn tagojn,

fiŝrubojn de la tri lastaj monatoj de la vintro

fiŝetojn sensaligatajn en sitelo,

putodomon

kaj la simplan kanton de la akvofluo,

boatetojn en ŝirmejoj

kaj korvitajn per sakŝtofo,

ŝafojn sur la marbordo

kaj malvarmajn piedojn

kaj vesperojn longajn kiel la eterneco mem,

ofte oni atendadis kun senpacienco
la venon de favora vetero por fiŝkaptado
kaj freŝan fiŝon por manĝi.
Kaj ĉu vi memoras

unu vesperon je krepusko.

Vi staris sur la bordo kun via vicpatrino.

Vi rigardis kun timo la kilglitilojn,

kaj la fjordon

kaj la ĉielon, –

vi atendis boateton proksimiĝi el trans la terlango,

sed ĝi ne venis.

Kaj la krepusko estiĝis mallumo kun proksima vento,

silento

larmoj sur la kapkuseno

kaj vi ekdormis sola en tro granda lito.

Kaj ĉu vi memoras

vian ĝojon en mezo de la nokto

kiam vekis vin, ke sur vian kapon

estis metita laborhardita polmo

kaj vian vangon

karesis mola kaj varma mandorso.

Via vicpatro estis veninta
— kaj kisis vin kaj vi brakumis lian kolon.
Kaj restis ankoraŭ malvarmo en liaj marmalsekaj lipharoj.
Kaj en la mateno estis blua lupfiŝo

sur la prujnita ŝtono antaŭ la domo,

kaj la suno brilis sur la arĝenta skvamo de eglefino,

kaj feliĉo regis en la domo de malriĉulo.