Poetika retejo
| Innskráning ritstjóra |
Grupoj
Ĉio (316)
Ĉina (1)
Ampoemoj (8)
Angla (1)
Ĉina (2)
Edda poemoj (6)
Esperanto originala (17)
Finna (3)
Franca (11)
germana (14)
Greka (1)
Hispana (6)
Hungara (6)
Islanda (182)
Itala (1)
Kroata (5)
Latina (4)
Naturaj poemoj (2)
Norvega (5)
Pola (6)
Proza poemo (1)
Psalmoj (1)
Rusa (7)
Skota (1)
La Antaŭdiro de la aŭguristino (Völuspá)Unua verso:Aŭskulton mi petas / de dioj sanktaj
Aŭtoro:Aŭtoro nekonata
Tradukanto:Baldur Ragnarsson
Fonto:La Tradukisto (rete). Proks. dato:≈ 2000–2025
Dato:1000
Klarigoj
Völuspá aŭ La Antaŭdiro de la aŭguristino estas en la originalo unu el la plej grandiozaj poemoj en la islanda lingvo. Ĝia aŭtoro estas nekonata, sed multo subtenos, ke ĝi estas verkita ĉirkaŭ la jaro mil, kiam la malnova politeismo de la antikvaj islandanoj devis cedi antaŭ la progresanta Kristanismo. La poemo estas konservita ĉefe en la fama manuskripto de Edda poemoj, Konungsbók – La libro de la reĝo. La teksto estas nekompleta kaj konstateble deformita parte. Ĝi estas prezentita kiel la eldiro de iu völva – aŭguristino. En la komenco ŝi alparolas diojn kaj homojn. MEIRA ↲
1. Aŭskulton mi petasde dioj sanktaj, de altaj, nealtaj filoj de Heimdallr; Vi celas, Valföðr, al rakontoj praaj, la plej antikvaj, kiujn mi memoras.
2. Memoras mi gigantojn,naskitajn en pratempo, kiuj fruepoke min nutris eduke; naŭ memoras mondojn mi kaj naŭ radikojn, ankoraŭ dum sin kaŝis Mondarbo sub tero.
3. Antaŭ mondiĝomastris malesto, mankis sablo kaj malvarmaj ondoj, ter’ ne troviĝis nek ĉielvolbo, vako estis vasta kaj herbo nenie,
4. Ĝis landojn levisla filoj de Bur, ili, kiuj formis la faman Miðgarðr; suno el sudo sur salajn ŝtonojn brilis, kaj grundon garnis herboj.
5. Disĵetis suno,de luno kompano, el sud’ per man’ dekstra radiojn ĉielvaste, ne sciis suno irejojn siajn, ne sciis luno potencon sian, ne sciis steloj staciojn siajn.
6. La regaj potencoj,dioj supersanktaj, tiam siajn tronojn ascendis por konsiloj; al nokto kaj ties idoj ili nomojn donis, matenon ili nomis kaj tagomezon, postmezon kaj vesperon por nombri la jarojn,
7. Ĝis tri alvenisel tiu trupo, fortaj kaj favoraj Asoj al la maro, trovis sur bordo Askr kaj Embla, feblajn, senfortajn kaj sortomankajn.
8. Ĉi tiuj nek spironnek racion havis, ne harojn, ne parolon, nek belan aspekton; spiron donis Óðinn, racion Hænir, harojn Lóðurr kaj belan aspekton.
9. Kunvenis Asojsur Iðavöllr, starigis altajn sanktejojn, templojn, forĝejojn faris ornamaĵojn modlis, prenilojn formis kaj instrumentojn.
10. Gajaj sur herbkampoludis damludon. El or’ faritaĵoj al ili ne mankis, ĝis venis potencaj, gigant-devenaj, tri junulinoj el Jötunheimar.
11. Memoras ŝi l’unuanbatalon en la mondo, kiam kontraŭ Gullveig ili lancojn alpikis, kaj en hal’ de Hár ŝin brule mortigis, trifoje bruligis la trifoje naskitan, ofte, refare, ŝi tamen vivas.
12. Ili nomis ŝin Heiðrkie ajn ŝi venis, sorĉistino trompema, magion ŝi aplikis, sorĉis ajnloke, la diojn frenezigis, ĉiam ŝi ravis malpiajn virinojn.
13. La regaj potencoj,dioj supersanktaj, tiam siajn tronojn ascendis por konsiloj, ĉu la Asoj suferu grandajn perdojn, aŭ ĉu la dioj ricevu rebonigon.
14. Alĵetis Óðinnlancon super l’armeo, estis jam milito l’unua en la mondo; rompita estis remparo diurba, kampon trakuris Vanir sorĉpove.
15. La regaj potencoj,dioj supersanktaj, tiam siajn tronojn ascendis por konsiloj, kiu per falsoj l’aeron difektis aŭ promesis doni Freyja al la gigantoj.
16. Þórr sola batalis,ŝvelinta pro kolero, li neofte malfaremas je tiaj eventoj; ĵuroj rompiĝis, promesoj sanktaj, ĉiuj kontraktoj antaŭe faritaj.
17. Arbon mi konas,nomiĝas Yggdrasill, altarbo, priverŝata per koto blanka; el tio venas roso falanta en valojn, staras ĉiam-verda ĉe la Fonto de Urðr.
18. Devenas junulinoj,multon sciantaj, tri el tiu fonto, kiu sub arbo kuŝas; leĝojn ili establis kaj sortojn de homoj, longojn determinis por vivdaŭro ilia.
19. Pri aŭdpovo deponitade Heimdallr ŝi scias, kie ĝi teniĝas sub la sankta altarbo; riveron ŝi vidas kote kaskadi ĉe l’deponaĵ’ de Óðinn. Scias vi jam – aŭ ĉu?
20. Solis ŝi ekstereje ven’ de l’antikva Antaŭtimul’ de l’Asoj, li l’okulojn enrigardis. Kion vi serĉas? Kial instigas? Scias mi, kie vi kaŝis l’okulon, en la plej fama Fonto de Mímir! Med-trinkas li matene el tie kie kuŝas la deponaĵ’ de Valföðr. Scias vi jam – aŭ ĉu?
21. Elektis por ŝi Herföðrringojn kaj kolĉenojn, ŝi redonis saĝvortojn, magiajn antaŭdirojn, vidis vast-vaste super ĉiuj mondoj.
22. Ŝi vidis valkiriojnel distanc’ venintajn, pretajn alrajdi al la regno de Gotoj; Hildr tenis ŝildon, kaj Skögul samfare, Gunnr kaj Göndul kaj Geirskögul.
23. Mi vidis finsortonde Baldr, sanganta, dio fatsufera, filo de Óðinn, staris kreskinta alte super kampoj, svelta kaj belega visko fatala.
24. El tiu arbkreskaĵo,tiele maldika, mortiga lanc’ fariĝis en la man’ de Höðr; ekploris Frigg en Fensalir pro l’aflikto de Valhöll. Scias vi jam – aŭ ĉu?
25. Ĉeniton ŝi vidisĉe Hveralundr al Loki alsimilan, la ruz-artifika, sidas tie Sigyn nun ĝojomanka apude de l’edzo. Scias vi jam – aŭ ĉu?
26. El orient’ riverotra venen-valoj fluas de glavoj plen-plena, nomiĝas Slíðr.
27. Disde la sunoŝi halon vidis, starantan sur Náströnd kun pordo kontraŭ nordo; gutoj de veneno tra fumtruo falas, privolvas tiun halon spinoj de serpentoj.
28. Ŝi tie vidis vaditra rapidaj fluoj de ĵuroj rompintojn kaj murdemulojn, kaj tiujn ruz-logintajn edzinojn de aliaj, suĉas tie Níðhöggr korpojn kadavrajn, disŝiras homojn Lupo. Scias vi jam – aŭ ĉu?
29. Sur teramaso sidisharpon lud-frapante de gigantin’ paŝtisto, Eggþér gajogesta, super tiu kriis sur arbo pendumila koko helruĝa, kies nom’ estas Fjalarr.
30. Kriis super la AsojGullinkambi, kiu heroojn vekas ĉe Herjaföðr; sed alia kriis el sub la tero, fulgruĝa koko en la haloj de Hel.
31. Bojas laŭte Garmrantaŭ Gnipahellir; rompiĝos kateno kaj la Lup’ elkuros; multon mi scias, futuron mi vidas, la juĝon elfinan pri venkemaj dioj.
32. Fratoj interbatos,fariĝos murdintoj, nevoj pritrompos siajn proprajn parencojn, misas en mondo, adultoj ege oftas, glavtempas, hakiltempas, fendiĝas ŝildoj, ventblovas, lupsvarmas, antaŭ fal’ de l’mondo, neniu homo alian indulgos.
33. La filoj de Mímirlibere disvagumas, detru’ anonciĝas per la akra Gjallarhorn; Heimdallr laŭtblovas, tenas kornon alte, konsultas Óðinn la kapon de Mímir.
34. Tremas Yggdrasill,frakseno tamen staras, l’antikva arbo ĝemas kaj gigant’ liberiĝas; de timeg’ suferas ĉiuj uloj ĉe Hel, ĝis konsumas tiun parenco de Surtr.
35. Kio pri la Asoj?Kio pri la elfoj? Muĝtremas Jötunheimr, kunsidas la Asoj, ĝemas nanoj antaŭ ŝtonpordegoj, reĝoj de rokoj. Scias vi jam – aŭ ĉu?
36. Bojas laŭte Garmrantaŭ Gnipahellir; rompiĝos kateno kaj la Lup’ elkuros; multon mi scias, futuron mi vidas, la juĝon elfinan pri venkemaj dioj.
37. El orient’ veturasHrymr ŝildportanta, turniĝas Jörmungandr demon-furioze; ondfrapas serpento, kriega aglo, ŝiras kadavrojn Niðfölr, Naglfar liberflosas.
38. El orient’ navigasKil’ kaj trans la maron venas la hord’ de Múspell sub gvido de Loki; kuniras demonoj ĉiuj post la Lupo, ilin akompanas la frato de Býleistr.
39. El sudo venas Surtrkun detruil’ de branĉoj, ekbrilas sunlumo sur lia militglavo; gigantoj stumblas, en morton paŝas homoj, kaj ĉielo fendiĝas.
40. Bojas laŭte Garmrantaŭ Gnipahellir, rompiĝos kateno kaj la Lup’ elkuros; multon mi scias, futuron mi vidas, la juĝon elfinan pri venkemaj dioj.
41. Tiam de Hlíndua aflikt’ okazas, kiam Óðinn iras por batali kontraŭ l’Lupo, kaj la brila mortiginto de Beli kontraŭ Surtr, tiam mortfalos de Frigg la ĝojo.
42. Tiam venas Viðarrla granda fil’ de Sigföðr, por batali kontraŭ la kadavraĵo-besto; per ambaŭ manoj li puŝas sian glavon al Lupo en la koron por venĝi la patron.
43. Venas tiam la glorafilo de Hlóðyn, iras fil’ de Óðinn batali la Serpenton, en kolero frapas la protektant’ de Miðgarðr, tiam ĉiuj homoj de l’Tero pereos, paŝas paŝojn naŭ la filo de Fjörgyn, mortvundita, tamen certa pri famo.
44. Suno nigriĝas,sinkas ter’ en maron, la brilantaj steloj de l’ĉiel’ malaperos. Furioze fajro englutas la Mondarbon, altegaj flamoj ĝis ĉiel’ atingas.
45. Por la dua foj’ ŝi vidasel maro leviĝi la teron renaskitan kaj freŝe verdan; falas kaskadoj, flugas aglo supre de l’monto kaj serĉas fiŝojn por kapti.
46. Kunvenas la Asojsur Iðavöllr kaj pri la Serpento potenca diskutas; memoras tie ili pri gravaj eventoj kaj pri l’antikvaj runoj de Fimbultýr.
47. Tie sur herbejodenove ili trovos mirindajn lud-tabulojn el oro faritajn, kiujn ili posedis en la tempo de l’prao.
48. Portos agrojnesemite grajnon, malĝojoj ĉiuj foriĝos je reveno de Baldr; Höðr kaj Baldr reloĝos en dihalo, antaŭe detruita. Scias vi jam – aŭ ĉu?
49. Halon ŝi vidaspli helan ol suno, el oro konstruitan starantan sur Gimlé; tie la meritaj homoj loĝos kaj por eterne feliĉon ĝuos.
50. Tiam la potencaalvenos por sia regno, tiu, kiu regos ĉion altdomine.
51. Venas tie la nigradrako flugante, la brila, de malsupre, el Niðafjöll, Flugas super kampoj Niðhöggr, portante kadavrojn en flugiloj. Nun je fin’ ŝi sinkos. Athugagreinar
Baldur Ragnarsson, reviziita traduko, antaŭe aperigita en
Islandaj Pravoĉoj, Malmö 1964. |
