Stelo de Majo

Viajn paŝojn malpezajn
mi atendis lamente,
batas pluvo fenestron,
fajfas fride la vent’,
sed mi konas steleton,
unu stelon de sent’,
kaj finfine vi venis,
venis en evident’.

Estas tempo pezega,
estas mank’ de labor’,
mi nenion proponas
krom la senton de kor’,
kaj esperon kaj vivon,
mian vivon kun flor’,
kiun vi al mi donis,
jen la tuta trezor’.

Sed la vintro tiriĝas
ĉi-vespere ĝis fin’,
kaj la suno de majo
brilas morgaŭ sur min,
en kunligo labora,
kie sekvos mi vin,
alte flagon mi portas
al pli bela destin’.