Grupoj

Ofte la vivo de homo havis rapidan maskitan finon
iun vesperon, ekzemple en marto; vojoj kaj varfoj
kaj la rivero en lunlumo, boato portata de l’ fluo
la tutan tagon, ebenejoj vilaĝoj kaj montaj stepoj
kiuj fuĝas rapide super maro de miloj da tagoj
kaj longaj grincantaj vojoj: la direkto returne
kaj lacaj piedoj kaj trotuaroj, ĉiuj tiuj stratoj
en urbo sub la neĝo, la elviŝitaj vizaĝoj en la neĝo
klara klariganta neĝo, viaj mortomaskoj
kiuj fluas for kun la inundo iun tagon en majo

sed apartan nokton brilas luno sur glacikovritan riveron.

Tio estis homvivo, nekredebla kiel manoj
kaj ĉambro en gastejo

domo kiun vi trovis

en mateno en la nebulo: estis tuta via vivo.

Tamen rigardu singarde tiun novan vizaĝon
ĉar eble la feliĉo havas tie sian hejmon.