Postperda sopiro

Kie la tagoj de via vivo sian koloron perdis?
Kaj la poemoj fulmintaj tra via sango de rev’ al revo,
kie la vent’ ilin perdis, ho infano, kredinta
vin naskita kun fonto neelĉerpebla
de mirindeco en la brusto!
Kie. . . ?
Je tiaj strangsonaj vortoj,
kiujn faligas iu voĉo
sur nian vojon – aŭ kiel ŝajne
la vento disblovas sur la stratoj,
nin forlasas, la rutinajn somnambulojn, por temp’ unuspira
l’ inerto de l’ membroj rigidaj.
Kaj la zumo ŝpinada de l’ vakeco malpli laŭtsonas
en niaj oreloj. Kaj l’ enuo paciĝas en nia mens’ elĉerpita.
Kaj io, simila al vekiĝo, sur niajn palpebrojn spiras,
ni momente orientiĝas, duone, kaj senco-frapitaj
krias en sobra konscio
animo nia:
Kie?
Ho kie? Ĉu perdita ne estas perdita?
Ĉu gravas pri la pasinta, ĉu jar’ ĉu etern’ ĝin kaŝas?
Tenu min prefere por tempet’, ke mi memoru,
vokanta voĉ’, rememor’,
ho restu.
Sed ve, kiu povas vin pluteni,
sankta iluzio!
Kiel flugila flirto de ŝvebantaj anĝeloj
en l’ okuloj de infanoj eldormiĝantaj
estas vi efemera al ni, la sklavoj de l’ ĉiutageco . . .
Kaj tuj je nia prikonsciiĝo, jam dronis via mirindo
en la frenezo de l’ homamaso kaj la gajobruo.
Poste ni pluiras, ĉiu laŭ sia voj’ erare,
ĉiu en sia propra viv’ perdiĝinta, fremdulo fakte;
kaj niaj okuloj estas tenataj kaj niaj koroj perturbataj
de rutino kaj longtradicia kutimo: sin primensogi morten . . .
Sed silenton, silenton – kiomajne nia konscienco dormas,
ĉe niaj oreloj senripozaj
kantetas por ni tra tiu tago tuta
io, kvazaŭ ekis aŭtuna son’ en la vento,
io, kvazaŭ kantas nia morta patrino
el la mara zumad’ malproksime . . .
Kaj plena de sent’ dezerteca
flustras nia koro
seneĥe en la vakuon:
Kie? . . . Ho kie?