Fragmento el poemo pri Sigurd (Brot af Sigurðarkviðu)

Fragmento el poemo pri Sigurd estas evidente la fina parto de pli longa poemo, kiu perdi?is. ?i komenci?as per kunparolo de Gunnar kaj Hogni, kiuj havigas Guttorm, sian fraton, por mortigi Sigurd. Brynhild, edzino de Gunnar, ridas kiam ?i a?das pri la mortigo de Sigurd, sed Gudrun, la vidvino kaj fratino de Gunnar kaj Hogni, malbenas siajn fratojn. En la posta nokto Gunnar ne povas dormi, kiam Brynhild veki?as kaj pentas, ke ?i instigis al la mortigo. ?i ripro?as Gunnar, ke li rompis siajn ?urojn al Sigurd, kiu tenis sian fidelecon al Gunnar en la nokto, kiam li kaj Brynhild ku?is kune.
_ _ _
Hogni diris:
„Kion Sigurd
punindan faris,
ke vi la bravan
mortigi deziras?„
Gunnar diris:

„Al mi Sigurd
?urojn faris,
faris ?urojn,
?iujn falsajn*,
tiel min trompis,
kiam li devus
esti pri ?iuj
¢uroj fidinda.“
Hogni diris:

„Brynhild vin instigis
al granda dama?o,
ven?on plenumi
ur?e pro malamo,
al Gudrun ?i doma?as
?ian bonan edzon,
sed devas ?i mem
pri vi kontenti.“

Lupon iuj rostis,
serpenton iujn tran?is,
donis al Guttorm
lupkarnon por manßi,
anta? ol ili kura?is
al la sa?a viro
dama?on fari
vunde mortigan.

Mortis Sigurd
sude de Rejno,
korvo sur arbo
la?te vokis:
„Atli ru?igos
per sango glavojn,
viaj ?uroj
vin detruos.“

Staris Gudrun,
filino de Gjuki,
ekstere kaj jenon
ekparolis:
„Kie estas Sigurd,
re?o de homoj,
nun, kiam fratoj
rajdas kune?“

Al ?i respondon
nur Hogni faris:
„Sigurd ni hakis
mortige per glavo,
klinas kapon ?evalo
super li mortinta.“

Parolis tiam Brynhild,
filino de Budli:
„Nun vi posedas
armilojn kaj landon,
kiujn sola Sigurd
estus reganta,
se li pli longe
sian vivon tenus.

Ne estus inde,
ke li sola regus
hereda?on de Gjuki
kaj popolon Gotan,
kiam kvin li generis
filojn fervorajn
batali por regi
popolon de la lando.“

Ridis tiam Brynhild,
resonis halo,
nur unufoje
el tuta koro:
„Longe vi posedu
landon kaj regatojn,
jam faliginte
re?on bravan.“

Diris tiam Gudrun,
filino de Gjuki:
„Absurdajn vortojn
vi nun diras.
Troloj lin prenu,
la murdinton de Sigurd,
malicaj pensoj
ven?on rikoltos.“

Malfruis en vespero,
abunde oni drinkis,
?ajne amikajn
vortojn oni diris,
?iuj en dormon
falis tuj en lito,
sola Gunnar
longe maldormis.

Piedon ne movis,
malmulton diris,
pensoj persekutis
bataliston bravan,
kion sur arbo
amba? diris,
korvo kaj aglo,
kiam hejmen rajdis.

Veki?is Brynhild,
filino de Budli,
re?o-devena,
tuj anta? tagi?o:
„Ur?u min a? tenu min,
estas krimo farita,
mal?ojo por anonco
a? por esti lasita.“

?iuj silentis
je tiuj vortoj,
komprenis malmultaj
virinan konduton,
nun, kiam plorante
?i pri tio parolis,
kion ?i anta?e
instigis ilin fari.

„Kruelan mi havis
son?on, Gunnar,
en halo frostis,
malvarma estis lito,
sed vi, re?o mia,
de ?ojo manka
rajdis katenita
inter malamikoj.
Tiel forpasos
gento de Nibelungoj,
je fortoj senigita,
?urojn vi rompis.

Ne tion vi memoras,
kiam vi amba?
kunfluigis sangon
por ?urfrateco*,
nun vi tion repagis
per malico mortiga
al tiu dezirinta
vian gloron inter homoj.

Tiam pruvi?is
kiam rajdis bravulo
por al mi proponi
geedzan ligon,
kiel batalisto
tenis ?urojn
faritajn firme
al la juna re?o.

Glavon li metis,
de oro ornamitan,
inter ni du,
re?o altspirita,
estis ?iaj e?oj
en fajro for?itaj,
kaj per veneno
?miritaj rande.“
Pri la morto de Sigurd En tiu ?i poemo estas rakontite pri la morto de Sigurd, kaj estas ?i tie dirite, ke ili mortigis lin eksterdome, sed iuj diras, ke ili mortigis lin dormantan en sia lito. Sed germanaj homoj diras, ke ili mortigis lin en arbaro, kaj tiel estas dirite en la Antikva poemo pri Gudrun, ke Sigurd kaj la filoj de Gjuki estis rajdantaj al asembleo, kiam li estis mortigita. Sed tion ?iuj diras, ke ili lin perfidis kaj atakis lin, kiam li estis ku?anta kaj nearmita.*