La Vilaĝo (Þorpið) 36

Dum la silento ludas sur la vesperruĝa harpo
kaj la montoj spegulas sin en la krepuska profundbluo,
kiu neniam estiĝos nokto,
velas la amo trans senonda maro.
atendas juna virino ĉe algoborda golfeto
kaj aŭskultas ĉu proksimas remilaj puŝoj.
Dum la molanaso dormas, kapon sub flugilo.
vojas suno super maron, vekas mevon kaj ŝternon,
denove estas puŝita boato *de la bordo,
remilteniloj kaptitaj per harditaj manoj.
La remilpadeloj kisas glatan fjordon kiel blankaj flugiloj.
Tiam kilŝtipoj estas fortiritaj por gardo kontraŭ la tajdo
kaj mateno kaj laboro atendataj
sen dorma ripozo.