Grupoj

Ĉio (316)

Ĉina (1)

Ampoemoj (8)

Angla (1)

Ĉina (2)

Finna (3)

Franca (11)

germana (14)

Greka (1)

Hispana (6)

Hungara (6)

Islanda (182)

Itala (1)

Kroata (5)

Latina (4)

Norvega (5)

Pola (6)

Psalmoj (1)

Rusa (7)

Skota (1)

La nekonatino

Unua verso:Mian belan, la orbuklan

paĝo(j)189–190

Proks. dato:≈ 1850

Grupo:germana

Mian belan, la orbuklan,
mi renkontas ĉiutage
en ĝarden *Tuileria
sub la grandaj kaŝtanarboj.

Ĉiutage ŝi promenas
kun du turpaj oldaj damoj.
Ĉu onklinoj? Ĉu dragonoj
sin maskintaj virinveste?

Timigite de l’ lipharoj
de l’ du akompanantinoj,
kaj de mia propra koro
eĉ pli multe timigite.,

mi ne riskis eĉ vorteton
spiran flustri preterire,
kaj apenaŭ riskis montri
per rigardo mian flamon.

Nur hodiaŭ mi sciiĝis
pri la nom’: ŝi estas *Laŭra,
kiel la provencanino
bela de l’ poeto granda.

Laŭra do! Nu, mi nun estas
ĝuste kiel li, Petrarca,
kiu l’ belulinon festis
per kanzonoj kaj sonetoj.

Laŭra! Kiel li, Petrarca,
mi platone revdiboĉi
povas pri l’ belsona nomo.
Li mem ne progresis pli.

1.3 Tuileria. Tuileries, reĝa ĝardeno, malfermita al la publiko, meze de Parizo.
5.2 Laŭra, la amatino de Petrarca, kiun li adoris nur platone.