Sur mia naskotero

Mi naskiĝis en ĉi parto landa,
sur la bela Ebenaĵo Granda.
Ĉi nask-urbo kvazaŭ plenas por mi
de l’ vart-kanto min lulinta dormi,
kvankam longe sonis for la rava:
„Majskarabo, majskarabo flava.“

Infanet’ mi estis ĉe l’ foriro,
kaj revenas nun plenkreska viro.
Ho, de tiam pasis dudek jaroj
kun la ŝarĝ’ de ĝojoj kaj amaroj.
Dudek jaroj! — tempo flugilhava!
„Majskarabo, majskarabo flava.“

Kie vi, malnovaj ludkunuloj?
Mi nur solan trafu per l’ okuloj!
Venu do, iamaj knab-najbaroj,
mi forgesu, ke dudek kvin jaroj
min surŝultras kun virzorgo grava. . .
„Majskarabo, majskarabo flava.“

Kiel branĉ-al-branĉe flugas birdo,
vagas mia pens’ en vigla flirto:
ĉiun karan lokon por memoroj
ĝi vizitas, kiel ĉirkaŭ floroj
ŝvebas la abelo mielraba...
„Majskarabo, majskarabo flava.“

Infaneto, infanet’ denove,
jen mi rajdas salikfajfil-blove
kan-ĉevalon, kiu dancpetolas.
Al la puto nun, ĝi trinki volas.
Mi trinkigis. . . hop, ĉevalo brava!
,,Majskarabo, majskarabo flava.“

La vespera sonorilo sonas,
mi ĉevalon lacan lace spronas,
hejmeniras. Min al sin’ brakumas
vartistin’ kaj la lulkanton zumas.
Aŭdas mi en duondormo rava:
„Majskarabo, majskarabo flava.“