Silento vespera

Malaperis jam suno, la ora,
en nigreta jen dronas purpur’,
la ĝardeno multarta, multflora . . .
ĝi endormas . . . aŭdigas la hora
nokto pregon de tuta natur’ . . .

Lunradioj glit-iras serpente
tra la arboj, floraro kaj jen
en fontano rebrilas arĝente . . .
en la lumo mistera silente
endorminta jam kuŝas ĝarden’.

Surda regas silent’ en aero,
nur je perloj gutiĝas fontan’.
Nur la floroj murmuras sur tero,
nur en brusto la koro-mistero
ion flustras . . . Nur tremas la man’.