Juneco mia dolĉa pasis

Juneco mia dolĉa pasis

Juneco mia dolĉa pasis,,
mia unua fort’ min lasis
kun dentoj nigraj kaj harblanko.
Ne viglas la muskoloj plu,
kaj frostas mi de venjoflu’
el rufa akv’ anstataŭ sango.

Adiaŭ, lir’! Adi’, amindaj
knabinoj, jam miaj lindaj,
adiaŭ, venas jam la fino.
Nenia distro de la juno
min akompanas en aŭtuno
krom nur la fajro, lit’ kaj vino.

Al mi tre zumas en la kapo
pro l’ jaroj kaj malsanofrapo;
De l’ zorgoj sentas mi la mordon;
kaj ĉu mi hastas, ĉu mi tardas,
ĉiam post mi mi nur rigardas,
ĉu vidos mi alveni Morton.

Kiu ja devos iahore
konduki min al tie fore,
kie Pluton’ kavernon tenas
facilan por enir’, la kred’,
al ĉiuj malfermitan, sed
de kie oni ne revenas.