Sekrete (El la „Ĵuro“ de Þorsteinn Erlingsson

Brilis en ĉamron bela sun´
ĉe tablo du sudis ili nun,
knabino tre pura koro kun,
ŝi sentis pri li , belulo, nun

sekrete.

Modesta ŝi sidis sen pasi´,
literojn belegajn skribis li,
sed estis a nano bela pli —
do sentis batadi koron ŝi

sekrete.

La vortoj ŝi aŭdis de la vir´
kaj miris pri lia saĝa dir´
ŝi kaŝis la tuton kun admir´
kaj liajn okulojn kun sopir

sekrete.

Kaj li, kiu estis gaja tre,
knabinon li tamen tuŝis ne:
Sopiris ŝi kvankam esti ĉe
li — tion ŝi volis koro je

sekrete.

Li sidas ja tie ĉe knabin´
kaj gvidas la fingrojn de la in´,
ne tiu labor´lacigas lin,
sed tremas la forta man je fin´
sekrete.