La Floroj de l’ Malbono 5

Super la marĉo-lagoj, super la val riveroj,
Montaroj, boskoj, nuboj, nebuloj marsufacoj,
Trans la flamanto sunon, trans la etera spacoj,
Trans la ekstremaj limoj de la stelitaj sferoj,

Mia spirit’, vi flegas kun fea flirt-facilo,
Kaj kiel ondojn bona naĝanto ludo jugas,
Vi la senmezuraĵon profundan gaje plugas
Inter neesprimeble volupta vir-jubilo.

Postlasu malproksime miasmojn martelspirajn,
Purigi vin, aeron de pleja alt’ antingu,
Kaj kiel puran, dian likvoron tie trinku
La helan fajron, kiu saturas spacojn brilajn.

Par la ĉagrenoj vastaj kaj la enuoj splenaj,
Kiuj l’ekziston nuban premas per pezoj pigraj,
Feliĉa, kiu povas per la flugiloj viglaj
Sin svingi al la kampoj lumriĉaj kaj serenaj.

Feliĉa, kies pensoj, kiel alaŭdoj ludaj,
Par salt’ libera flugas al la ĉiel matene :
— Super la viv’ li ŝvebas, komprenas le senpene
La lingvon de la floroj kaj de l’estaĵoj mutaj !