La Floroj de l’ Malbono 12

Mia juneco estis tenebra ŝtormo nura,
Malofte tralumita de sunradioj fuøaj;
Tian detruon faris la fulm’ kaj pluvo dura,
Ke en øardeno restis nur kelkaj floroj ruøaj.
Jen fine min l’ aýtuno de la ideoj tuþas.
Nun devas mi la þpaton kaj la rastilon kapti,
Kaj, kie pluvtranæitaj, tomb-grandaj kavoj kuþas,
La inunditan teron por floro-bed’ adapti.
Kaj kiu scias, eble en tiu humo drona,
Lavita kiel plaøo, troviøos la viv-dona
Mistika nutr’ al miaj revataj novaj floroj?
– Doloro, ho doloro! La Temp’ la vivon mordas:
La Malamik’ obskura, ronøanta en la koroj,
El nia sang’ perdita kreskadas kaj plifortas.