Poemoj (Ljóð 1947-1951) 1

Homkapo estas iom peza
tamen ni staru rektaj
kaj la somero kompensas plej multajn niajn pekojn.

Ni forlasis malnovan loĝejon
— kiel tagĵurnalojn en la rubujo —
daŭrigas nian iradon ne plu postrigarde.

Aŭ rompis ni subite la vitrajn volbojn
super niaj malnovaj tagoj?
por tio ni ekiris.

Kaj kvankam ni falis
la suno dissolvis nin en elimentojn
por ke poiom ni denove iĝis tuto.

Bone konata vizaĝo voĉo bloveto
estas via propraĵo infano
ekscita kaj nova.